شین مثل شعور

به نام خداوند مردان جنگ

سلام

تقدیم به شهدای بی ادعای بسیجی :

او 

من شعر خوبی گفتم امّا او ، از شعر من یک شعر بهتر گفت

من چند مصرع آب و آئینه ، او چند بیت از تیغ و خنجر گفت

من با تمام بی غمی هر صبح ؛ یک کاسه شیر داغ نوشیدم

او شیر شد با غرشّی چون رعد ؛ بر قله ها الله اکبر گفت

من بسترم را نرمتر کردم ؛ او بسترش را بی خودش خواباند

من از کویر تشنه گفتم او - از عاشقی ... از نیزه ... از سر گفت

من فکر می کردم کسی دیگر اینجا برای من برادر نیست

بر عکس من او باورش این بود : باید به همدیگر برادر گفت

از چشمهای من قفس روئید لبخند من بوی اسارت داشت

او عاشق پرواز بود از بس ، حتی به کرکسها کبوتر گفت !!

هرچند خود صد زخم بر تن داشت ؛ هرچند خود مجروح و خونین بود

شد چاره جوی دردهای من ؛ از زخمهای خویش کمتر گفت

من فرم سبز شعرهایم را وقف قدوم فصلها کردم

او فرم زرد و ساده ای پوشید از غربت یک وصلِ پرپر گفت

وقتی دوباره از سفر برگشت یک آسمانآلاله در او بود

چون آخرین شعر بلندش را با پیکری در خون شناور گفت